ای پری رو زچه رو روی نشانم ندهی               مویی از طره گیسوی نشانم ندهی
دلم از هجر رخت سوخت خدا را زچه رو         جلوه ای زان رخ دلجوی نشانم ندهی
شد کمان قامت من همچو خم ابرویت              خمی از طاق دو ابروی نشانم ندهی
تشنه جرعه ای از جام وصالم ای دوست           قطره ای زان می مینوی نشانم ندهی
مانده ام در ره پرپیچ و خم کوی وصال             یک نشان از سر آن کوی نشانم ندهی
راه بسیار بود سوی تو ای دوست ولی              زچه یک سوی بآن سوی نشانم ندهی

در شهر غریب است و مدد کار ندارد

فرمود به من پیر طریقت که عزیزم

دیوانه که با عقل و خرد کار ندارد

هر کس که شده کلب در خانه عباس

این منسب شاهانه بود عار ندارد

میگویم و از گفته ی خود ترس ندارم

میثم که هراسی زسر دار ندارد

گر پا بدهد سجده کنم رو به حریمش

عباس علی کعبه دادار ندارد

ای طبیبم به سر بستر بیمار بیا

بهر دلداری دلسوختة زار بیا

تو که دل را به نگاهی بربودی ز کفم

به پرستاری بیمار دل افکار بیا

آتش هجر تو سوزانده همه هستی من

به تسلای دل و جان شرر بار بیا

اشک هجر است که از دیدة من می‌بارد

بهر غمخواری این چشم گوهربار بیا

دل من خون شد و از دیده یرون می‌ریزد

به تماشای دل و دیدة خونبار بیا

یوسف فاطمه بین منتظران منتظرند

پرده بردار ز رخ بر سر بازار بیا

انتظار

کی شود بینم رخ ماه دل آرای ترا                  تا کشم بر دیدگان خاک کف پای ترا
سر به بالین با امید دیدن رویت نهم                 تا مگر در خواب بینم روی زیبا ترا
گاهگاهی گر شوم بیدار اندر نیمه شب                        از خدا پیوسته بنمایم تمنای ترا
زخم ها دارم به دل از داغ هجران رخت          کی شود شامل شوم لطف و تسلای ترا
از خدا خواهم فزون گرداند از لطف و کرم        بر دل مسکین من مهرو و تولای ترا
با دلی سوزان براهت منتظر بنشسته ام             تا خدا قسمت کند روزی تماشای ترا

منتظر

    اکبر رنجبر